چگونگی کاشت بذر لبو

لبو (با نام محاوره ای “چغندر” یا بتا ولگاریس) یک گیاه سلامت و شیرین و سرشار از آنتی اکسیدان است. در واقع این آنتی اکسیدان ها است که درون رنگدانه های قرمز چغندر قرار دارد و خاصیت جلوگیری از سرطان و محافظت کننده قلب دارد. به طور کلی کاشت چغندر آسان است و به طور مداوم در زمره 10 سبزیجات برتر باغ های خانگی قرار دارد.

کاشت بذر لبو

اولین بخش از این مقاله به چگونگی کاشت بذر لبو می پردازد.

1- بذر یا جوانه را انتخاب کنید:

می توانید از مراکز باغبانی بخرید. از خرید بذر غافل نشوید، مراقبت از چغندر بسیار آسان است. گونه چغندر “Boltardy” را بهتر است زودتر بکارید. رشد انواع سفید و طلایی بیشتر زمان می برد و در سالاد رنگ قرمز ندارند (نکته منفی این است که آنها رنگ کارمین زیبایی ندارند).

2- فضای مناسبی برای رشد در نظر بگیرید:

چغندر خاک خنثی، مرطوب، حاصلخیز و بدون آهک یا اسیدیته زیاد دوست دارد (pH 6.5-7). خاک باید نرم باشد و خاک رس یا زیاد ماسه نداشته باشد. به هرحال از آنجا که ریشه سطحی دارد اگر قسمت بالای خاک با افزودن مقدار زیادی ماده آلی و کمپوست نرم و پفکی شده باشد، خاک رس را می تواند تحمل کند (اگر خاک رس زیاد داشته باشد کمپوست اضافه کنید). مکان باید آفتابی و باز باشد ولی سایه را هم تحمل می کند.

اگر می خواهید در اواخر پاییز یا اوایل بهار برداشت محصول داشته باشید یک تقویت کننده معمولی دانه ای چند هفته قبل از کاشت از استفاده کنید و آن را در خاک پخش کنید تا مواد مغذی جذب شود.

3- می توان در گلدان نیز چغندر پرورش دهی:

اگر شرایط محیطی مناسب ندارید با گلدان هم می توان به همان خوبی لبو پرورش داد به شرطی که قطر آن حداقل 20 سانتی متر و ارتفاعش حداقل 20 سانتی متر باشد. گلدان را تا بالا با کمپوست نرم و چند منظوره پر کنید. بذرها باید در سطح کاشته شوند و با 2 سانتی متر کمپوست پوشانده شوند. سپس هنگامی که جوانه ها به 2 سانتی متر برسند ضعیف ترین هایشان را خارج کنید تا به قوی ها فضای رشد دهید – حدود 12 سانتی متر بین بذرها فاصله دهید.

4- از بین بردن علف های هرز:

تا خاک آماده شود علف های هرز و بقایای آن و هر گونه سنگی که مانع رشد ریشه می شود را از بین ببرید. کافیست شن کش داشته باشید تا سطح خاک را تراز کرده و شن های رویی را جمع کنید. اگر خاک سنگینی دارید بهتر است اواخر پاییز کشت کنید، اگر سبک است اوایل بهار. اگر در پاییز لبو می کارید قسمت بالای خاک را متراکم وسفت بگذارید باشد تا هوای زمستان آن را نرم کند. در نیم کره شمالی بعد از سپری شدن آخرین روزهای سرما بذر بکارید. در نیمکره جنوبی از سپتامبر تا فوریه بکارید.

5- بذرها را بکارید یا جوانه ها را در خاک فرو کنید:

بذر خود را در عمق 2 سانتی متری بکارید. بذر یا جوانه ها در موقع کاشت باید در فاصله حداقل 10 تا 15 سانتی متری از هم باشند. کاشت آنها به صورت ردیفی آسان تر است. اگر ردیفی کاشتید هر 14 روز یکبار چغندر برداشت می کنید.

از بذرهای خود مراقبت کنید

دومین بخش از این مقاله به مراقبت از بذر های کاشته شده است.

1- هر روز بذرها را آبیاری کنید تا زمانیکه جوانه بزنند:

بذرهای شما در ابتدا برای شروع روند جوانه زنی به آب زیادی نیاز دارند. بعدا ریشه ها از خاک رطوبت لازم را می گیرند. همانطور که گفته شد از آبیاری زیاد خودداری کنید. چون چغندر تولید برگ بیشتر می کند ولی ریشه کمتری خواهد داشت و خطر انفجار را هم در پیش دارد یعنی گل میدهد ولی سبزی تولید نمی کند. البته از آن طرف بوم هم نیفتید آبیاری کم ریشه ها را چوبی می کند.

نکته: وقتی جوانه زدند هر 10-14 روز یکبار آنها آب دهید. مگر اینکه هوا خیلی گرم باشد یا هوا خیلی بارانی باشد.

2- آنها را تُنُک کنید:

هنگامی که چغندرها حدود 2 سانتی متر قد کشیدند ضعیف ترین هایشان را از خاک بیرون بکشید تا جوانه های باقیمانده حداقل 10 سانتی متر (4 اینچ) از هم فاصله داشته باشند. البته با دست بیرون نکشید چون باعث آزار ریشه گیاهان همسایه می شود.

نکته: البته فاصله بیشتر از 10 سانتی متر هم خوب است.

نکته: اگر لازم بود هم میتوانید آنها را دو بار تنک کنید. بار دوم که قد جوانه ها چند سانتی متر بلندتر از قبل شده باشد.

3- گیاهان خود را تقویت کنید:

در هر 10 متر مربع خاک 4 تا 6 لیتر کود آلی کامل اضافه کنید. مثلا یک لایه نازک از کمپوست یا کود خوب پوسیده شده. اگر گیاهتان رشد خوبی ندارد 30 گرم کود نیتروژن بالا در هر متر مربع استفاده کنید.

نکته: مصرف زیاد نیتروژن باعث رشد بیشتر برگ و رشد کمتر ریشه می شود. اگر متوجه برگهای بزرگ و ریشه های کوچک شدید کود دادن را کاهش دهید یا سطح نیتروژن کود را کمتر کنید.

4- مراقب پرندگان و علف های هرز باشید:

بسته به آب و هوای منطقه خود ممکن است لازم باشد برای گیاهان پوشش تهیه کنید تا آنها را از حیوانات دور نگه دارد. علف های هرز را به محض دیدن از بین ببرید. با دست آنها را بیرون بکشید و از استفاده اشیا تیز نزدیک ریشه خودداری کنید وگرنه ریشه را می برید.

برداشت و ذخیره محصول

آخرین بخش از این مقاله آموزشی به برداشت و ذخیره لبو های کاشته شده می پردازد.

1- چغندر برداشت کنید:

اگر بتوانید ریشه چغندر را ببینید لحظه برداشت را خیلی خوب می توانید تشخیص دهید. وقتی چغندرها تقریباً به اندازه یک پرتقال کوچک شوند یعنی آماده برداشت هستند. اگر خیلی بزرگ باشد خیلی خوشمزه نیستند. موقع برداشت قسمت بالایی را نگهدارید و با استفاده از ابزارهایی مانند چنگال ریشه را بکنید.

به طور کلی وقتی تقریباً 8 هفته از کاشت گذشته باشد یا قطر آنها به 2.5 سانتی متر برسد آماده برداشت هستند. اگر به طور متناوب برداشت کنید به بقیه اجازه رشد کامل داده اید و سریعتر بزرگتر می شوند. چغندرهایی که قطرشان حدود 7.5 سانتی متر است معمولاً بهترین طعم را دارند

2- مقداری برای فصل بعد در خاک نگه دارید:

در صورت تمایل تا بهار سال آینده مقداری چغندر در خاک بگذارید اما باید از آن محافظت کنید. چغندرها را با لایه سنگین یونجه یا کاه بپوشانید. اگر سرمای زمستان از 18- درجه سانتیگراد (0 درجه فارنهایت) پایین تر نباشد آنها را داخل خاک کنید.

نکته: توجه داشته باشید این روش باعث ایجاد بافت چوبی در چغندر می شود.

3- مراقب سر چغندرها باشید:

برگ ها را قطع نکنید. بلکه آنها را حدود 5 سانتیمتر بالای تاج چغندر بچرخانید و بعد ببُرید. با این روش رنگ و طعم لبو حفظ می شود.

نکته: سر آنها را دور نریزید. مانند اسفناج ذخیره کنید و بپزید و بخورید. عطر و طعم خوبی دارند.

4- برای مصرف بعدی چغندر ذخیره کنید:

سبزیجات ریشه دار به خوبی ذخیره می شوند و برای ذخیره سازی زمستانی ایده آلند. چغندر را می توان به صورت لایه لایه در شن و ماسه در جعبه های چوبی در یک محیط خشک و بدون یخ نگهداری کرد برای این کار ته ظرفی را با ضخامت 5 سانتی متر ماسه پر کنید. یک لایه چغندر قرار دهید. و این کار را تکرار کنید تا ظرف پر شود. شن و ماسه از جوانه زنی آنها جلوگیری می کند و طعم آنها را تازه نگه می دارد.